W kryptogalerii w sekcji "Hominidy" zrobiłem małą aktualizację - pojawiło się ~30 nowych plików, w tym zdjęcia śladów i różne wariacje (spowolnienia, zbliżenia itp.) Filmu Pattersona jako animacje w formacie gif. Zapraszam do oglądania i dyskusji na forum - nie bójcie się zakładać nowych tematów - bo jak nie wy, to kto?

}Przejdź do galerii{

Komentarze | Napisz komentarz

Pod koniec XX wieku świat obiegła naukowa nota. Lasy tropikalne płw. Indochińskiego kryły tajemnicze jelenie. Był wśród nich duży mundżak Muntiacus vuquangensis. Zwierzę to jest dotychczas największym spośród wszystkich opisanych zwierząt z tego rodzaju. Zostało odkryte w 1994 roku i opisane jako przedstawiciel mundżaków cztery lata później. Posiadamy niewiele informacji na temat innego mundżaka - Muntiacus putaoensis odkrytego w 1997 roku przez biologa Alan Rabinowitz w północnym Myanmarze (Birmie) a dwa lata później opisanego z próbek DNA. Jego dystrybucja i stan konserwacji są nieznane. Tymczasem obok słynnej prowincji Vu Quang, gdzie odkryto Sa-ola, w regionie Pu Mat żyje Quang khem, kolejny przedstawiciel nieznanych ssaczych grup jelenich.

Czytaj więcej

Komentarze | Napisz komentarz

Gdy tylko ekipa Destination Truth znalazła “ślady Yeti” rozpoczęły się spekulacje: “czy aby na pewno...? A może to nie Yeti? A może to.... niedźwiedź?”
Właśnie – niedźwiedź. Ze względu na ogólne podobieństwo i zdolność poruszania się na tylnych łapach bywają często powodami doniesień o hominidach z różnych rejonów świata.
Zarówno sam niedźwiedź, jak i jego ślady potrafią sporo namieszać. A więc, może nie krótko, ale zwięźle i na temat – „za” i „przeciw” teorii „ślady niedźwiedzia – śladami Yeti”.
Przypomnijmy najważniejsze fakty dotyczące tropów Człowieka Śniegu znalezionych przez Josha Gates’a i jego ekspedycję. Ślady zostały znalezione pod koniec listopada tego roku w Katmandu (Nepal, Himalaje) na brzegu rzeki Manju, na wysokości 2 850m n.p.m. Były to 3 egzemplarze – dwa lewe i jeden prawy. Najlepiej zachowany i najczęściej prezentowany w telewizji odlew to prawy ślad, mierzący 33cm długości i 23 szerokości (w palcach). Jeden z lewych ma podobne wymiary, drugi jest nieco mniejszy. 
Ślady te mógł zostawić podgatunek niedźwiedzia brunatnego – niedźwiedź himalajski (Ursus arctos isabellinus). Jego maksymalna waga dochodzi do 700kg (samce) lub 500kg (samice), choć zdarzały się o wiele cięższe osobniki (jednak są to mocno sporadyczne przypadki). Mierzą one 2.2m długości (samiec) lub 1.8m (samice). Są to średnie pomiary u dorosłych osobników. Warto wspomnieć, że pazury niedźwiedzi nie chowają się, tak jak obserwujemy to u wielkich kotów.

Czytaj więcej

Komentarze | Napisz komentarz

Sir Harry pisał:
"Skoro tylko otrzymałem skórę, wiedziałem od razu czym jest okapi, mianowicie bliskim krewnym żyrafy."
Nie od początku wiedziano czym jest wspaniała Okapia johnstoni. Początkowo myślano, że jest ona gatunkiem konia, ssaka z rodzaju Equus. Tak ją to opisał znakomity zoolog angielski Dr Sclater. Okapi była najpierw koniem? Nie. Zawsze była krewnym żyrafy, tylko w oczach mglistych naukowców jawiła się jako zwierzę nieparzystokopytne. Czy myślano wtem, że podąża się zawsze po tropach leśnej antylopy? Jak to opowiadał Johnston. Ale okapi wyszła na światło dzienne z mroków tropikalnych lasów Uturii i dziś nie pamięta się o jej wręcz legendarnym odkryciu. Naukowy świadek tak powątpiewał w istnienie okapi. Dziś stała się ona symbolem nowej zoologii, pewnego odłamu z którego tak przecież wywodzi się nie całkiem przecież cudowna dla społeczeństwa kryptozoologia.

Czytaj więcej

Komentarze | Napisz komentarz

W piątek 7 grudnia godzinach popołudniowych Harry Cook, mieszkaniec Geelong (Australia), zaobserwował psowate stworzenie, które może się okazać wilkiem workowatym. Pokazywał on właśnie przyjacielowi swoją posesję, gdy zauważyli zwierzę stojące w dolinie.

"Spojrzeliśmy w dolinkę, a tam stało to obce zwierzę. [...] Jego futro miało brudnoszarą barwę i białe pasy w części lędźwiowej i grzbietowej."

Zwierzę miało ~1m wysokości, małą głowę, długie nogi, szczupłą budowę i cienki ogon skierowany w górę. Było nieowłosione, lub miało drobną, gładką, niezauważalną z takiej odległości szczecinkę. Doniesienie to nie obiłoby się takim echem, gdyby nie to, że stworzenie to widziała inna obywatelka Geelong - Liz Wylie. Jej wersja opisu jest niemal identyczna z wersją Harry'ego.

"Wiem, jak wyglądają lisy i wiem, jak wyglądają dzikie psy. To nie był żaden z nich." - mówi.

Poszukiwacz i znawca wielkich kotów, Simon Townsend, twierdzi, że najprawdopodobniej jest to chory na świerzb lis (w wyniku zarażenia świerzbowcem zwierzęta tracą sierść).

GeelongAdvertiser

Komentarze | Napisz komentarz