Jest to roboczy artykuł poświęcony wyprawom naukowym oraz potrzebom badawczym na rzecz ssaczej fauny środkowoazjatyckiej. Przez radiostację kontaktowaliśmy się z prof. Fezarejewem, który nadzoruje te badania. Fauna Azji Środkowej jest w gruncie rzeczy nieznana. Chociaż znamy ten teren geograficznie, jest tu wiele masywów górskich i obszarów wyżynnych, które zachowały wiele ze swej dzikości.
Na trudnych ziemiach tych terytoriów zdarzają się żywe stworzenia, czy to ssaki czy inne formy biologiczne, żyjące w odległych azylach bioróżnorodności. Wychwyci je bystre oko naukowca, informacje zostaną opracowane w formie autentycznych badań w pracach biologicznych, godnych zaufania. Nawet polscy czy węgierscy naukowcy oraz aktywiści mogą być na tropie mniej znanych ssaków drapieżnych, kopytnych i zajęczaków. Są to gatunki będące obiektem badawczym nauki o ssakach czy ekologii populacji. W surowej krainie stepów czy w pradawnych górach tego regionu świata, żyją czworonożni mieszkańcy, bytujący w środowisku naturalnym. Miejmy nadzieję, że prawe projekty będą miały miejsce w najbliższych czasach. Targetem ich jest np. ratowanie ginących gatunków.
Dla nauki liczą się nie tylko quasi-odkrycia zoologiczne o znacznym priorytecie, ale także bohaterska działalność na rzecz łagodzenia konfliktów między ssakami drapieżnymi, leporidami czy kopytnymi przeżuwaczami, a społecznościami tamtejszych ludów. Ludwik Vidzebnouir z jednostki badawczej European Vertebrate Association pracuje dla tej społeczności i nauki w projekcie hipotetycznym Rendez Vous dla Czworonogów i Ich Przetrwania- w wymiarze spekulacyjnej zoologii i opowiadania przygodowego.
Kontynuujmy artykuł poprzez charakterystykę obszaru badań. Pogórze Kazachskie składa się z nisko-górskich oaz oraz wyniesionych równin. Pogórze te to palearktyczny krajobraz stepów, zwłaszcza na północy. Na zboczach wyższych wzgórz rosną lasy sosnowe, a w dolinach rzek występują łąki i zarośla. Ten obszar ciągnie się na przestrzeni 1200 km. Znajdują się tam znaczące miasta.
Szeroki pas równin dzieli pogórze na dwie części. Część wschodnia jest większa i bardziej urzeźbiona ze wzgórzami typu granitowego i kwarcowego, takimi jak Aksorang osiągający wysokość 1565 m. W części zachodniej bardziej płaskiej i mniejszej – istnieje pasmo Ułytau. Sieć rzeczna jest uboga. Część tej krainy jest wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa, a zwłaszcza Saryarka – stepy i jeziora części północnej kraju Kazachów. Obszar pogórza zawiera dużo złóż węgla na północy oraz miedzi na południu. Na pogórzu znajdują się złoża innych rozlicznych minerałów i rzadkich metali.
Ten dziki świat jest bogaty w nieodkrytą faunę i florę, charakterystyczną dla tego regionu świata. Występują tam rośliny naczyniowe plantae, w tym krzewy i drzewa oraz tajemnicze gatunki grzybów skalnych. Wśród bezkręgowców egzystują rozmaite owady i pajęczaki. W rzekach spotykamy ryby – ichtiofauna, które są celem połowów dla lokalnych wędkarzy. Na stepach i w lasach sosnowych na zboczach żyją gady, w tym węże i jaszczurki Squamata. Ciekawa jest fauna ptaków i ssaków. Są to zróżnicowane grupy takich zwierząt jak ptaki drapieżne, wróblowe czy ptaki stepowe. Wśród ssaków obecne są kopytne, drapieżniki Carnivora, owadożerne czy zajęczaki Lagomorpha. Występują one w środowisku naturalnym Kazachstanu czy w Turkmenii.
Literaturą przygodową są pewne badania naukowe w Azji Środkowej, które tutaj opisuję. Jest rok 2015. Wraz z poszukiwaczem populacji, który jest kryptozoologiem z Karagandzkiego Centrum Przyrodniczego oraz z podróżnikiem ze środkowoazjatyckiej organizacji pozarządowej instalujemy fotopułapki na Pogórzu Kazachskim celem udokumentowania obecności rzadkich ssaków. Jesteśmy na tropie raczej niezbyt charyzmatycznych oraz nieodkrytych jeszcze w badaniach przyrodniczych zwierząt z grupy ssaków drapieżnych, takich jak lisy korsaki Vulpes corsac oraz krępe kazachskie borsuki Meles leucurus arenarius. Są to jednak ciekawe biologicznie drapieżniki o ważnej roli pełnionej w środowisku.
Niektóre ich populacje są umieszczone na czerwonych listach zagrożonych zwierząt, np. w krajach Azji Środkowej. Tworzymy obraz wiedzy opartej o wywiady i kwestionariusze uzyskane od krajowców, informujące o obecności tych dwóch drapieżników w Górach Karkarały oraz na Wyżynie Kokczetawskiej. Tam też uzyskujemy informacje o wzorcach aktywności oraz o ekologii behawioralnej tych dwóch drapieżników. Mianowicie te dane oparte są o informacje uzyskane za pomocą fotopułapek i dronów.
Na meetingu kazachskim w czerwcu roku 2017 ogłoszono przełomową prezentację dla odkrywania ekologii tych form biologicznych. Badamy jeżozwierza z gatunku Hystrix indica poprzez dokumentację ekologii populacji opartej na dowodach fizycznych uzyskanych przez fotopułapki. Obserwujemy z Land Rovera kułany turkmeńskie reintrodukowane przez norweskie i niemieckie organizacje pozarządowe i jednostki naukowe, tropimy zajęczaki z gatunku Lepus tolai poprzez pośrednie metody badawcze oraz zbieramy odchody i próbki sierści do nieinwazyjnego badania DNA tego gatunku. Obserwujemy dżejrany z podgatunku turkmeńskiego, czyli gracilicornis i to wszystko dzięki bezzałogowym wehikułom latającym i monitoringowi zwanemu remote sensing.
Fotopułapki w Górach Hisarskich, w Uzbekistanie służą odkryciu fauny będącej zagadką nauki. W surowym środowisku Pamiro-Ałaju zdarzają się nieznane populacje dzikich czworonogów. Poszukiwacze populacji z Uzbeckiej Akademii Nauk mają coś do powiedzenia w tej sprawie. Również na bagnach wzdłuż Amu-Darii w północnej części turańskiej strefy geograficznej lub na Pustyni Kara-kum występuje fauna, która jest charakterystyczna dla danego eko-regionu. W tych obszarach stosuje się zbieranie odchodów do analizy występowania gatunków metodą DNA.
Rodzimi naukowcy w Pamiro-Ałaju czy w terytorium pustynnym tworzą rodzaj konspektu krótkich badań nieinwazyjnych na rzecz zrozumienia zespołu ssaków i gadów. Jest to mało zbadany obszar i tworzą go projekty jedynie krajowych jednostek naukowych lub pojedyncze ambitne zespoły z Europy. Doceniajmy planetę i jej mieszkańców. Mnóstwo dzikich gatunków nie jest bynajmniej dobrze zbadanych, tym jest właśnie mądrość naukowców, aby te formy zrozumieć i chronić, jeżeli to konieczne.
Powróćmy do terytorium Pogórza Kazachskiego. To jest ważna robota. Organizacje na 100 procent zdecydowały się zaangażować w projekt. Niewiele jest takich projektów, które by badały takie zwierzęta jak korsaki i inne średnie drapieżne, mniej znane kopytne czy zajęczaki w tym regionie świata. Jest nadzieja, że zostanie uruchomiona futurystyczna jurta eki-rekku, która pełniłaby formę stacji monitoringu fauny ssaków oraz instytutu, gdzie odbywałyby się sympozja. Na razie jesteśmy w domku typu kanadyjskiego- nazywanym Wild Almaty, który pełni rolę bazy terenowej. Omawiamy tam wytyczne co do projektu. Charakter prac jest jawny, a uczestniczy w nich m. in. przedsiębiorca handlujący dzikimi zwierzętami (Szwed z pochodzenia), obecnie pracujący dla ogrodów zoologicznych.
Przez ostatnie dekady udoskonaliły się techniki badawcze i zmieniły wyzwania nauki. Zrozumiano także ekologię wielu reliktowych gatunków. Ale jedno pozostaje niezmienne, wiara w to że da się radę ocalić gatunki przed zagładą. Informowaniem o tym zajmuje się fundacja na rzecz nauki czeskiej czy szwedzkiej. Jeżeli jesteś naukowcem lub studentem Uniwersytetu to możesz wziąć udział w poszukiwaniach Świętego Grala Teriologicznego, którym są nieznane populacje czy to ssaków drapieżnych czy zajęczaków. Jeżeli jesteś zainteresowany takimi zagadnieniami możesz być w swojej dziedzinie jak odkrywca Indiana Jones.
Zatwierdzono 12 listopada 2021. Opublikowane przez Tomasza Pietrzaka i Environment Challenges Consulting w ramach budowania potencjału badawczego poświęconego badaniu dzikiej fauny i flory mało zbadanych części starego świata. Publikacja jest wydana celem wzbudzenia impulsu do rozwoju etycznych projektów naukowych, ochrony bioróżnorodności teriofauny oraz jej ekologii w Azji Środkowej. Tematem tego artykułu jest wprowadzenie do badań nieznanych zwierząt z gromady ssaków w formie krótkiego opisu fabuły. Kontakt z autorem przez emaila: echl.league.scientific na gmail.com
Autor Tomasz Pietrzak. Artykuł jest wizualizacją badań, będący tekstem literatury przygodowej oraz informacjami zaczerpniętymi z literatury faktu.
wg. projektu league-scientifique opublikowane 2 lata temu
