Rekonstrukcja wyglądu Minhocão

Minhocão to tajemnicze zwierzę ziemnowodne zamieszkujące środkową i południową Amerykę. Nazwa Minhocão w języku portugalskim oznacza dosłownie "olbrzymią dżdżownicę" i odnosi się do wyglądu zwierzęcia, ktrego ciało miało długość około 25 metrów i szerokość około 1 metra i było pokryte grubą skórą. Zwierzę posiadało dwa wystające z głowy robi oraz pysk podobny do świńskiego. Było ono znane również pod innymi nazwami - Minocao, Sierpe oraz Surubim-Rei.

Minhocão potrafił przewracać drzewa, niszczyć ścieżki używane przez ludzi oraz przewracać łodzie. Kopiąc nory w ziemi tworzył przy tym nowe koryta rzeczne. Największą aktywność Minhocão obserwowano po okresach ulewnych deszczy. Zwierzę atakowało konie i wszelkie bydło, jakie odważyło zbliżyć się do rzeki. Przemieszczając się, Minhocão pozostawiał za sobą ślad szeroki na 75 centymetrów.

Minhocão występował na obszarze stanów Mato Grosso do Sul, Goiás, Santa Catarina, Paraná i Bahia w Brazylii, a także nieopodal San Rafael de Norte w Nikaragui, Río Madidi w Boliwii oraz w rejonie Arapey w departamencie Salto w Urugwaju.

Kilka godnych odnotowania obserwacji:

W 1849 roku Lebino José dos Santos podróżował niedaleko Termas del Arapey w Urugwaju, gdy usłyszał o martwym Minhocão który zaklinował się między skałami. Jego skóra była gruba niczym kora sosny.

Około roku 1864 Antonio José Branco na drodze niedaleko jego domu na przedmieściu Curitibanos w stanie Santa Catarina w Brazylii znalazł półmetrowej szerokości rów, który ciągnął się na długości ok 900 metrów.

Pod koniec lat 1860-tych Minhocão pojawił się na skarpach w Rio das Caveiras niedaleko Laje w stanie Bahia w Brazylii i został zauważony przez panów Francisco de Amaral Varella i Friedricha Kellinga. Zwierzę pozostawiło za sobą szeroki rów wygnieciony w bagnistym terenie.

Są to jedne z ostatnich znanych relacji dotyczących obserwacji Minhocão - od tamtego czasu nie zanotowano żadnej nowej obserwacji zwierzęcia.

Auguste de Saint Hillaire wysnuł hipotezę, że Minhocão mógł być wielką rybą dwudyszną spokrewnioną z gatunkiem Lepidosiren. Południowoamerykańska ryba dwudyszna Lepidosiren paradoxa osiąga długość 1,2 metra i od zimy aż do pory deszczowej przebywa zakopana w błocie. Preferuje wody stojące o małym prądzie.

Inny badacz, Emil Budde, twierdzi, że Minhocão mógł być glyptodontem, który przetrwał do naszych czasów i, podobnie jak mrównik, kopał w ziemi. Glyptodonty były olbrzymi pancernikami, które osiągały około 2,5 metra długości i które jeszcze 10 000 lat temu zamieszkiwały oba kontynenty amerykańskie. Gdyby jednak Minhocão był pancernikiem, wówczas pancerz przeszkadzałby mu w kopaniu tuneli i uniemożliwiałby ucieczkę przed drapieżnikami. nie ma żadnych dowodów na to, jakoby glyptodonty potrafiły kopać nory.

Według innej teorii, Minhocão mógł być pancernikiem z rodzaju pampaterów. Pampatery również wymarły około 10 000 lat temu, ich pancerz był jednak bardziej elastyczny niż u glyptodontów. Dorosły osobnik Holmesina septentrionalis osiągał długość ciała ok 1,7 metra i ważył ponad 225 kg. Podobnie jednak, jak w przypadku glyptodontów, nie ma dowodów na to, jakoby pampatery potrafiły kopać tunele.

Bernard Heuvelmans zasugerował, że Minhocão mógł być ogromnym wielorybem z rodzaju bazylozaurów, które zamieszkiwały słodkowodne jeziora i tereny bagniste. Nie wiadomo jednak, czy bazylozaury posiadały pancerz.

Dr Karl Shuker, znany brytyjski zoolog, stawia natomiast Minhocão wśród płazów beznogich, czyli przypominających dżdżownice zwierząt ziemnowodnych. Macki na głowie Minhocão mogły być chemoreceptorami. Istnieje kilka gatunków odpowiadających częściowo opisowi Minhocão, są one jednak od niego znacznie mniejsze. Żyjący w Kolumbii Caecilia thompsoni osiąga długość około 150 centymetrów i żywi się dżdżownicami, a zamieszkujący wody rodzaj Typhlonectes zamieszkuje południowoamerykańskie rzeki i jeziora i żywi się rybami i bezkręgowcami.

Część naukowców jest zdania, że Minhocão mógł być po prostu olbrzymią anakondą, niektórzy z kolei twierdzą, że Minhocão w ogóle nie istniał, zaś długie rowy były tylko skutkami trzęsień ziemi.

Opracował: Ivellios