Każdy region świata posiada jakiegoś "własnego", niezbadanego hominida. Na przykład Himalaje zamieszkuje Yeti, w Stanach Zjednoczonych żyje Bigfoot (a być może nawet i kilka Bigfoot'ów), mroźną Syberię zamieszkuje Ałmys, a na terenie Indii ukrywa się Mande Barung. Nie inaczej jest w przypadku Kaukazu - tam również ukrywa się nieznany nauce hominid.

Abnauaju, bo o nim mowa, widywane są w górach Kaukazu, na terenach Abchazji oraz Gruzji. Zwierzęta te osiągają wzrost dorosłego mężczyzny. Posiadają czarną skórę i są pokryte włosami koloru czerwonawoczarnego. Abnauaju charakteryzują się dość dużą głową o niskim czole, płaskim nosie i wysokich kościach policzkowych. Posiadają oczy koloru czerwonawego i ogromne zęby. Mają dość dobrze rozwinięte mięśnie kończyn. Samice Abnauaju posiadają duże piersi i pośladki. Abnauaju posiadają długie i grube palce oraz szerokie stopy. Zwierzęta te są znane również pod nazwami Banuła i Oczokoczi.

Według relacji świadków, Abnauaju potrafią bardzo szybko biegać, są również dobrymi pływakami. Wydają z siebie mamrotliwe odgłosy. Mają bardzo dobry słuch. Żywią się głównie winogronami, hominami (rozgniecione ziarna słodkiej kukurydzy) oraz mięsem. Sypiają w wykopanych w ziemi norach. Zaatakowane Abnauaju bronią się, używając patyków i kamieni.

Najbardziej znanym i najlepiej zbadanym okazem Abnauaju była Zana (w innych wersjach: Zanja), samica schwytana w połowie XIX wieku, najprawdopodobniej w Adżarii w Gruzji. Arystokrata Edżi Gienaba zabrał ją do swojego gospodarstwa rolnego niedaleko miejscowości Tkina w Abchazji, gdzie Zana żyła aż do śmierci w latach 8. lub 90. XIX wieku. Zana najpierw była przykuta łańcuchem nieopodal domu Gienaba, później, gdy została oswojona, puszczono ją wolno. Niedługo potem nauczono Zanę takich prostych czynności, jak mielenie ziarna i przynoszenie drewna na opał. Zana urodziła cztery młode (dwa samce i dwie samice), które spłodziła z miejscowymi mężczyznami.

Czaszka Zany

Dwoje wnucząt Zany zostało zbadanych w 1964 roku przez badacza Borysa Porszniewa. Jeden z nich, Szalikula, potrafił podnieść krzesło wraz z siedzącym na nim człowiekiem.

Grobu Zany nigdy nie udało się odnaleźć (zachowało się tylko zdjęcie jej czaszki oraz portret), ekshumowano jednak szczątki jednego z jej synów, Khwita. Jak wykazało badanie przeprowadzone w 1987 roku przez antropolog Marinę Kołodiejewą, czaszka Khwita łączy w sobie współczesne i prehistoryczne cechy budowy. Do podobnego wniosku doszła inna antropolog badająca czaszkę Khwita, Marija Gierasjomwa. Badacz z USA, Grover Krantz, zbadawszy czaszkę stwierdził jednak, że Khwit był współczesnym Homo sapiens, choć posiadał nieznacznie silniejszą szczękę i bardziej wystające kości policzkowe.

Czaszka Khwita

Pojawiło się kilka teorii próbujących wytłumaczyć pochodzenie Zany oraz innych Abnauaju. Według jednej z teorii, są to neandertalczycy (Homo neanderthalensis). Za prawdziwością tej teorii przemawiają niskie czoło oraz duże zęby, które były charakterystyczne dla tych zachodnioazjatyckich i europejskich małp człekokształtnych. Znane są również stanowiska neandertalczyków, odkryte w rejonie Sachazji i Dżruchuli w Gruzji.

Według innej teorii, Zana anatomicznie była współczesnym człowiekiem, posiadającym pewne archaiczne cechy odziedziczone po przodkach. Wielu badaczy intrygowała również zdolność Zany do pokojowego życia wśród ludzi.

Być może nieprędko uda się wyjaśnić pochodzenie Zany i innych Abnauaju, prawdopodobnie jednak zwierzęta te były widywane jeszcze przed rosyjską agresją na Gruzję.

Opracował: Ivellios